Επιστροφή στο σπίτι

Και να σαι πάλι κυρία μου 3.5 χρόνια μετά, αγκαλιά με τη βαλιτσούλα σου και ολόκληρη τη φοιτητική σου ζωή στοιβαγμένη σε κούτες πάλι στο παιδικό σου δωμάτιο, με τον Σίμπα και τη Νάλα να σε κοιτάνε ως συνήθως απο τον τοίχο όπως κάνουν απο τότε που πρωτοείδες τον Βασιλιά των Λιονταριών και έπαθες το πρώτο σου ψυχολογικό τραύμα με τον θάνατο του Μουφάσα. (ναι βλέπω ακόμη παιδικά τα σαββατοκύριακα και τρώω cheerios) και εσύ να ανταποδίδεις το βλέμμα και ακόμα να μη μπορείς να το συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πάλι εδώ. Μόνιμα πλέον. Και οι μέρες περνάνε... κάπου στο ενδιάμεσο επιτέλους έχεις πετάξει στα σκουπίδια τις εκθέσεις της Α' Δημοτικού για να χωρέσουν τα βιβλία του Μάνατζμεντ και τα λεξικά σου και έχεις συναντηθεί με όποιο γνωστό σε νόμιζε για χαμένη σε κάνα μοναστήρι τόσο καιρό. Έχεις βάλει και 3 κιλά γιατι πώς να το κάνουμε η μανούλα μαγειρεύει καλά και το σπίτι είναι γεμάτο, και κάπου μεταξύ παστίτσιου και σπιτικού κέικ αναπολείς το δικό σου ψυγείο που χε μόνο νερό και γάλα και που όταν το πρωτοαντίκρυσε η μάνα σου κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό προ της ώρας της. Έτσι είναι η ελευθερία πάντα είχε ένα αντίτιμο . Την έλλειψη φαγητού, τη μοναξιά, τις μέρες που ήσουν άρρωστη και έσερνες το κουφάρι σου για να φτιάξεις κοτόσουπα της Knorr (που να μαγειρέψεις κανονική κότα μετά δεν θα χες λεφτά για να πιείς καφε) και τις αφραγκίες κάθε τέλος του μήνα..αλλά είχες και κείνα τα πρωινά που ήταν ολόδικα σου με τον καφέ,το τσιγάρο και τη μουσική σου, τα σουβλάκια που έτρωγες για μεσημεριανό στις 7 το απόγευμα, το πλυντήριο που το άπλωνες οτι ώρα ήθελες και κανένας δεν γκρίνιαζε και που σηκωνόσουν να βγείς έξω στις 2 τη νύχτα χωρίς να έχεις για soundtrack το ''τι ώρα θα γυρίσεις? ?'' Όχι οτι τώρα με τους δικούς σου έχεις θέματα άλλωστε έχουν συμβιβαστεί (δώσε βάση στο ρήμα) πλέον οτι είσαι 20+ και έχεις άλλες συνήθειες...αλλά να...είναι αυτή η ρημαδοαίσθηση που δεν λέει να φύγει όσα παιδικά κι αν δείς, αυτή η αίσθηση οτι μεγαλώνεις. Ήδη ξεκίνησες τη πρακτική σου αφού πέρασες απο συνεντεύξεις που σε ρώτησαν τι ζώο θα θέλες να σαι, σε λίγο θα ετοιμάζεις τη πτυχιακή και αργότερα θα τρέχεις να βρείς δουλειά, και οι υποχρεώσεις αρχίζουν, εκεί που έλεγες οτι έχεις χρόνο ακόμα και πως όλα με ένα μαγικό τρόπο θα έρθουν χωρίς κούραση. Αμ δέ.. η ενηλικίωση ήρθε και ένας καινούργιος κύκλος ανοίγει. Όχι δεν είσαι στεναχωρημένη εντάξει έχεις ψιλοφρικάρει λίγο αλλά για πόσο ακόμα θα παρέμενες σ αυτό το στάδιο?
 Άλλωστε είναι πλέον γνωστό πως τα πράγματα δεν ξέρεις οτι θα γίνουν καλύτερα ΑΝ αλλάξουν όμως για να γίνουν ΠΡΕΠΕΙ σίγουρα να αλλάξουν. Και το ξέρω οτι κάπου πίσω απο το χάρτινο βλεμμα του ο Σίμπα συμφωνει μαζί μου..ε δεν μπορεί...ολόκληρο Βασίλειο κέρδισε κι αυτός μετά απο πόσα χρόνια ασπαζόμενος το Hacuna Matata και τη ξένοιαστη ζωή...

Overthinking

Όλοι οι άνθρωποι αρσενικά θηκυκά πάσχουμε απο το φαινόμενο της υπερβολικής σκέψης. (Αποδεδειγμένα πράγματα.) Καθόμαστε με τις ώρες και αναλύουμε συζητάμε αναπολούμε στιγμές ανθρώπους αντιδράσεις συμπεριφορές κλπ. Όλα αυτά στα μουγκά ή έχοντας απέναντι μας τον εκάστοτε άμοιρο φίλο που μας ακούει αδιαμαρτύρητα. (Προτείνω να του καταβληθούν και ένσημα βαρέων και ανθυγιεινών)
Το overthinking λοιπόν είναι ο ορισμός που χαρακτηρίζει επακριβώς τους νέους ανθρώπους. Κρυβόμαστε πίσω απο ένα facebook ψάχνοντας τις αναρτήσεις και τις φωτογραφίες των άλλων και το πάιζουμε επιθεωρητές Κλουζό αν τυχόν βρούμε τίποτα περίεργο. Μόλις λοιπόν ευοδωθεί η έρευνα μας ξεκινάει ο μονόλογος του παραλόγου. Τι και πως και γιατί και τι εννοούσε όταν μου είπε αυτο??
Κάποτε είχα διαβάσει σε έναν τοίχο ένα μήνυμα το οποίο μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Συγκεκριμένα έγραφε :'' Απο μια νεολαία που φοβάται να φλερτάρει, μη περιμένετε επανάσταση'' Τότε είχα νευριάσει με την απαισιοδοξία του δημιουργού και την απαξίωση του να μας θεωρεί κότες. Με το πέρασμα όμως του καιρού και τις εκατομμύρια συζητήσεις που έχουν γίνει με γνωστους και φίλους πότε με καφέ πότε με ποτό αλλά πάντα με τσιγάρο, συνειδητοποιώ οτι ο παρεξηγημένος θυμόσοφος είχε απόλυτο δίκιο. Ίσως να μη δικαιώνεται με τον ορισμό του φλέρτ αλλά σίγουρα του δίνω ψήφο εμπιστοσύνης ώς προς την έλλειψη έκφρασης και αυθορμητισμού απο τους γύρω μας.
Καθημερινώς μας κατακλύζουν χιλιάδες συναισθήματα, χαράς, λύπης αγωνίας άγχους έρωτα, θυμού, κι όμως προτιμάμε να τα θάψουμε μέσα μας παρά να τα συζητήσουμε μ αυτόν που τον αφορούν. Σίγουρα όλοι μας φοβόμαστε την απόρριψη και τη χυλόπιτα κανείς όμως δεν πέθανε απ αυτά (ok αν έχεις διαγνωσμένη κατάθλιψη, χρήζεις ψυχιατρικής παρακολούθησης ή ανήκεις στο ζώδιο του σκορπιού κάλα κάνεις και δεν λες τα συναισθήματα σου) αντίθετα με το να πιάσεις τον άλλον και να του μιλήσεις ξεκάθαρα μόνο σε καλό μπορεί να σου βγεί. Είτε θα σε διαολοστείλει, θα στεναχωρεθεις, θα ξενερώσεις και θα πας παρακάτω είτε θα σου μιλήσει κι αυτός και θα συνειδητοποιήσεις ότι τσάμπα έχανες τον χρόνο σου φοβούμενος οτι θα έρθει η συντέλεια του κόσμου.
Εν κατακλείδει όλοι κρύβουμε φοβίες και δαίμονες μέσα στο κεφάλι και τη ψυχή μας, το θέμα είναι μέχρι πότε θα τους αφήνουμε να κατοικοεδρεύουν εκει?? Όσο πιο νέος είσαι τόσο πιο λίγα έχεις να χάσεις με το να μιλήσεις στον σωστό άνθρωπο γι αυτα που σκεφτεσαι. Γιατί κάπως έτσι δημιουργούνται οι εμμονές. Και στο κάτω κάτω τιμή σου και καμάρι σου κάθε φορά που διαψεύδεις εκείνον τον τοίχο και τον απελπισμένο δημιουργό του, άλλωστε από πότε είναι ντροπή η ειλικρίνεια και η έλλειψη εγωισμου??

Το Απωθημένο φυγείν Αδύνατον..??

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε γνωρίσει τον/την Χ. Τώρα θα μου πείς, πάλι δεν έχεις πιεί καφέ και λές ασυναρτησίες? Όχι όχι θα εξηγήσω αμέσως, ο Χ έχει συνήθως τις ρίζες του απο τα εφηβικά μας χρόνια, τότε που εμείς τα κοριτσάκια ήμασταν αθώες παιδούλες που ονειρευόμασταν τον πρίγκιπα του παραμυθιού και τα αγοράκια...τα αγόρια δεν έχουν παρουσιάσει σημεία εξέλιξης,απλά ψήλωσαν (σορρυ). Εκεί λοιπόν στα ευαίσθητα αυτά χρόνια πάντα θα γνωρίσεις τον Χ ο οποίος στα μάτια σου είναι κούκλος έξυπνος γοητευτικός με χιούμορ και έχει ενα τρομερό ιδίωμα... δεν σε γουστάρει και ιδιαίτερα αλλά εννοείται και οτι δεν στο λέει στα ίσια. Χαζός είναι? (βασικά χαζός είναι αλλά θα το διευκρινήσουμε αργότερα.). Το λεξιλόγιο και οι συζητήσεις του Χ αποτελούνται κατα βάση με τις εκφράσεις ''μ'αρέσεις πολύ αλλά...,'' παραείσαι καλός/ή για μένα'', ''μακάρι να μπορούσα να σου δώσω όσα θα θελα αλλά περνάω φάση'' και άλλα τέτοια μοιρολατρικά που σε μας τα κοριτσάκια ξυπνάνε τη Μητέρα Τερέζα, και το βάζουμε σκοπό της ζωής μας να σώσουμε αυτή τη πληγωμένη ψυχή. Τα έφηβα αγόρια τωρα απ την άλλη ακούγοντας αυτές τις ατάκες στην αρχή εκνευρίζονται αλλά μετά τους χτυπάει στον εγωισμό και επιμένουν μέχρι τελικής πτώσεως να αποδείξουν οτι είναι στοιβαροί άντρες. Κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και ο/η Χ αποκτά μια πολυ συγκεκριμένη ιδιότητα, (ναι εκτός απο του μαλάκα) αυτή του ΑΠΩΘΗΜΕΝΟΥ.
Ο Χ δεν βρίσκεται συνέχεια στη καθημερινότητα μας, για την ακρίβεια εξαφανίζεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα αφηνοντας σε να τρελαίνεσαι και μόλις το πάρεις απόφαση να προχωρήσεις και να πάς αλλού τσουπ! να τος πάλι στο προσκήνιο γιατί ας μην ξεχνάμε ότι έχει και διαίσθηση τρομάρα του και καταλαβαίνει πότε πάει η κότα να φύγει απο το κοτέτσι.
Εσύ όμως το χεις πάρει απόφαση να προχωρήσεις και όντως το κάνεις μαζί με κάποιον άλλο και όλα μοιάζουν ειδυλλιακά, και τότε εμφανίζεται αυτός. Πιο έτοιμος απο ποτέ, μετανιωμένος για τα λάθη του, έτοιμος να σε διεκδικήσει (και το κάνει) όπως ποτέ άλλοτε, μεταμορφώνεται σε έναν συνειδητοποιημένο άντρα/γυναίκα που ξέρει τι θέλει και θέλει εσένα...με μια προυπόθεση βέβαια... να χωρίσεις τον άλλο/η... και εδώ αρχίζει το καλό...
Εδώ είναι η στιγμή που μέσα στο κεφάλι σου διαδραματίζεται ολόκληρη τιτανομαχία για το τι θα κάνεις, θα μείνεις με τον άνθρωπο που επέλεξες? που σε δέχτηκε όπως είσαι χωρίς περιστροφές και σου ξεκαθάρισε αμέσως οτι ενδιαφέρεται ή θα τολμήσεις το επικίνδυνο με τον Χ, που έχεις δώσει αγώνα τόσα χρόνια και επιτέλους έχει γίνει αυτό που πάντα ονειρευόσουν?? Ιδού η απορία, και οι μέρες περνάνε και ο Χ κάνει ακόμη πιο αισθητή τη παρουσία του ενώ παράλληλα περνάς και καλά με τον άμοιρο δίπλα σου που δεν ξέρει τι του ξημερώνει...
Το τι θα έκανε ο καθένας σ αυτή τη περίπτωση είναι καθαρά δική του υπόθεση.. όλοι έχουμε περάσει καψούρες και κλάματα για κάποιον άνθρωπο, όλοι έχουμε πιάσει πάτο και μετά ξανασηκωθήκαμε, το θέμα όμως είναι κατα πόσο θέλεις να διαιωνίσεις μια τέτοια κατάσταση. Ο κάθε άνθρωπος δικαιούται ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να δείξει τις προθέσεις του. Αν δεν του φτάσει τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Λέμε ναι στις δέυτερες ευκαιρίες γιατί όλοι τις δικαιούνται αλλά γιατί κάτι μου λέει πως κάτι τέτοιοι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει τις 10??

'Οτι Αξίζει Πονάει??

Η ζέστη αφόρητη και άλλο ένα βράδυ που θα τη βγάλω στο μπαλκόνι παίζοντας ξύλο με τα κουνούπια (πάνω απ' όλα φιλόζωη). Από μέσα έχει ξεχαστεί να παίζει ο σταθμός της #δίεσης μέχρι που ακούω τον Πλιάτσικα να δηλώνει πως ''ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο''. Και εκεί μου ανάβουν τα λαμπάκια (είπαμε δεν στέκω και πολύ καλά). Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να συμφωνεί με τις παρέες μου πως όντως αν δεν παλέψεις και δεν πονέσεις για κάτι που αξίζει δεν έχει νόημα. Πώς το καλό πράγμα για να σου τύχει πρέπει πρωτίστως να ματώσεις, και άλλα τέτοια ευχάριστα. Ε λοιπόν όοοοχι Πλιάτσικα και αγαπημένοι μου φίλοι, ήρθε η ώρα να κάνω την επανάσταση μου επ' αυτού του θέματος!
Στρίβω τσιγάρο και αρχίζουν τα βαθυστόχαστα ερωτήματα. Γιατί όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, έχουμε ενστερνιστεί τη πεποίθηση πως κάτι αξίζει μόνο αφού μας βγάλει τη Παναγία ανάποδα μέχρι να γίνει? Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι όταν τα πράγματα μία στις τόσες πάνε ομαλά και ήρεμα? Και εν πάση περιπτώσει, γιατί είμαστε τόσο μαζοχιστικά όντα και γουστάρουμε να παιδευόμαστε?
Δεν θα πάω μακριά, θα σε πάω σε μια τυχαία ερωτική σχέση. Άμα σου πει το ναι με τη μία και είναι χαλί να τον/την πατήσεις μάντεψε σε πόσες μέρες θα ξενερώσεις! Ενώ αν μέσα στο στόρυ σας μεσολαβήσουν ένας/μία πρώην που μπερδεύει τη κατάσταση και ταυτόχρονα τα συναισθήματα πάμε στοίχημα οτι θα κάτσεις να ασχολήθεις τουλάχιστον ένα εξάμηνο μ'αυτή τη περίπτωση?
Kαι συνεχίζω ακάθεκτη, γιατί οι άνθρωποι ξενερώνουμε με τα εύκολα? Γιατί όταν μας τυχαίνει κάτι όμορφο σπανίως το απολαμβάνουμε και ψάχνουμε παντού για εχθρούς ακονίζοντας τα νύχια μας για καυγά?

Η ώρα περνάει 

και εγώ ακόμη κάθομαι και σκέφτομαι πώς κατα γενική ομολογία κι εγώ, κι εσύ κι όλοι οι ''φυσιολογικοί'' άνθρωποι δεν αποζητούμε τα εύκολα γιατί μέσα στο DNA μας έχει περαστεί αυτή η θεωρία. Αν δεν παλέψεις δεν αξίζει. Κι αν πραγματικά αξίζει και έρχεται εύκολα εμείς εκεί να του φτιάξουμε ένα ψεγάδι για να έχουμε κάτι να βασανιζόμαστε. Ε δεν είμαστε με τα καλά μας. 

Και στη τελική τι ζητάμε δηλαδή απο μία σχέση? Αν ρωτήσεις ένα κοριτσάκι 16 χρονών πώς θα ήθελες να είναι η τέλεια σχέση (της δικής μου εποχής, τα σημερινά δεν πιάνονται θα σου πουν κοιλιακούς, μούσια και καθημερινά παρτυ με selfies) θα σου απαντούσε να με σέβεται να είναι τρυφερός γλυκός και ρομαντικός. Έλα όμως που δεν θέλουμε αυτά!! Βασικά τα θέλουμε αλλά τα θέλουμε μετά....μετά το βασανιστήριο μέχρι να γίνει η ρημάδα η σχέση. Που και κατα τη διαρκειά της πάλι το θέλουμε το τσίτωμα των νεύρων κάθε τρείς και λίγο.

Μήπως τελικά άντρες και γυναίκες είμαστε πλάσματα νευρόσπαστα με σαδομαζοχιστικές τάσεις και το αίσθημα του ανικανοποίητου όπως θα έλεγε ο Φρόυντ? Η απάντηση είναι ΝΑΙ! Έχουν περάσει τόσες δεκαετίες με πρότυπα απο σαπουνόπερες, σίριαλ, τούρκικα (δες Σουλειμάν τίγκα στις ίντριγκες) μέχρι και στίχοι απο τραγούδια που έχουν πλέον ριζώσει μέσα στον εγκέφαλο μας και όχι μόνο μας έχουν κάνει να ψάχνουμε το δύσκολο αλλά και να το εξιδανικεύουμε απο πάνω. Αδιαφορεί? Είναι ο έρωτας σου! Γυρνάει πίσω στη πρώην του? Καταβάθος θέλει εσένα και είπε να σε ξεκουνήσει λίγο μωρέ. Εξαφανίζεται για μέρες? Θέλει να δεί αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για εκείνον. 

Για να συνέλθουμε λίγο λέω εγώ γιατί δεν μας βλέπω καλά καλοκαιριάτικα. Άντε ξεστραβωθείτε και δείτε ότι δίπλα σας είναι αυτά που αξίζουν κι όχι εκεί που για να πείς μια κουβέντα πρέπει να κάνεις υπεύθυνη δήλωση. Την ζωή μας δεν χρειάζεται να την περιπλέκουμε κι άλλο, αρκετά δύσκολη μας τη κάνουν οι υπόλοιποι εξωτερικοί παράγοντες. Όπου μπαίνουν τα συναισθήματα καλό είναι να λέγονται ξεκάθαρα και να μην τα πολυαναλύουμε γιατί χάνουν τη μαγεία τους. Κάτσε και σκέψου, αν ήσουν στη παραλία κάτω απο τα αστέρια και ο καλός σου σε φιλούσε δεν θα το απολάμβανες χωρίς πολλά πολλά? Κάν' το πράξη και στη καθημερινότητα σου... Άλλωστε την απάντηση στο έντεχνο ρεπερτόριο τη δίνει το λαικό με τον Πασχάλη Τερζή να τραγουδά ''στα υπόγεια είναι η θέα''..... 

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

ΝΑΙ!! Επιτέλους το καλοκαίρι ήρθε, είναι εδώ! Ο Ιούνιος έχει πλέον κάνει την εμφάνιση του και μαζί μ' αυτό συμβαίνουν κι άλλα διάφορα όπως: η μέρα έχει μεγαλώσει, η θερμοκρασία έχει ανέβει, τα δαχτυλάκια όλων έχουν βγεί στη φόρα, οι δίαιτες δίνουν και παίρνουν,οι Δίδυμοι έχουν γενέθλια (ασχολίαστο) και οι ξαπλώστρες έχουν αρχίσει και γεμίζουν (εσείς οι ερασμίτες σε βιέννες γερμανίες και ολλανδίες φατε τη σκόνη μας). Εκτός όμως απο όλα αυτα τα κοσμοιστορικά τεκτενόμενα του μήνα Ιουνίου στην Ελλάδα, συμβαίνει και κάτι άλλο. Κάτι ύπουλο και τρομακτικό που το Υπουργείο Παιδείας αρνείται να καταργήσει. Συμβαίνει Πανελλήνιες (ο Θεός μαζί σας άμοιρα πλάσματα) και Εξεταστική Ιουνίου (εδώ κλαίμε γοερά). Προτού βάλεις στο youtube το άσμα ''η ζωή εδώ τελειώνει'' βάζοντας φωτιά στα υπάρχοντα σου και χορεύοντας ζειμπέκικο (δες Κούρκουλος) πάρε βαθιές ανάσες. Και...ξεκινάμε.
1) Κάτσε και βάλε σε τάξη αυτό που αποκαλείς γραφείο, ξεκαθάρισε σημειώσεις και βάλτες σε σειρα. (Βοηθάει trust me)

2) Κόψε τις εξαντλητικές δίαιτες γιατί σε βλέπω να σέρνεσαι στα πατώματα.(Ντάξει μη γίνεις και βόδι όμως, με μέτρο το μασούλισμα)

3) Βρές την ώρα σου. Δηλάδη: σε βολεύει να διαβάζεις πρωί μεσημέρι η μέσα στη νύχτα? Δες τι σου ταιριάζει και προσάρμοσε το χρόνο σου με βάση αυτό το πρόγραμμα.

4) Ποιός είπε οτι εν μέσω εξεταστικών κυρίως οι φοιτητές δεν βγαίνουν έξω? (στοίχημα οτι όποιος το διέδωσε είναι γονιός φοιτητή που σπουδάζει μακριά απο το σπίτι του) Εννοείται οτι θα βγείς, επιβάλλεται μη σου πω. Μόνο φρόντισε μην έιναι καθημερινώς έτσι για τη φουκαριάρα τη μάνα σου.

5)Λιμπίζεσαι τις λιακάδες και τη θάλασσα? Πήγαινε να διαβάσεις στη παραλία ή σε πάρκα αγκαλιά με το αντιηλιακό σου. Κεφάλαιο και βουτιά. (κάτι εύκολο, μη φτάσεις και στα όρια των αντοχών σου)

6) Είσαι σίγουρος οτι θα πατώσεις? Διάβασε τόσο όσο αντέχεις για να τα χεις καλά με τον εαυτό σου και τη συνείδηση σου πως έκανες ότι μπορούσες. (ωραιότατη εποχή ο Σεπτέμβρης σου λέει)

7) Αν θές μη ξεκινήσεις το δίαβασμα μία μέρα πρίν δώσεις. Λίγο μαλακία. Καταλαβαίνεις γιατί.

8) Ε δεν έχω 8η συμβουλή κι αυτές καλές είναι.

Γιατί λοιπόν να ακούσεις και να κάνεις αυτά που προτείνω?? Μήπως επειδή έχω πάντα δίκιο και είμαι σοφό πλάσμα? Όχι ακριβώς....γιατί είμαι στο 3ο έτος και χρωστάω μόνο 2 μαθήματα, γι αυτό να μ ακουσεις! ( η μαμά και ο μπαμπάς κλαίνε απο υπερηφάνια φτου μη με ματιάσω)
Επίσης, εξεταστική είναι θα περάσει, λίγες μέρες υπομονή και τα cocteil στη παραλία θα αποκτήσουν καινούρια διάσταση!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!

Ο καθρέφτης

Περνάς όλη σου τη ζωή ψάχνοντας για πρότυπα...πρότυπα ανθρώπων που στιγματίζουν τη ζωή σου και θέλεις να τους μοιάσεις, μιμείσαι κινήσεις, συμπεριφορές, ντυσίματα ζητώντας κάθε φορά την αποδοχή τους. Κοιτάς πίσω και στον απόηχο του παρελθόντος συνειδητοποιείς οτι αυτό που είσαι οφείλεται κυρίως σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, που τα περισσότερα απ' όσα έχεις κάνει έχουν να κάνουν με το να κερδίσεις την εκτίμηση και τον θαυμασμό του.
Απο παιδί γίνεσαι έφηβος και μετά ενήλικος με μία (υποτίθεται) πιο ώριμη συμπεριφορά. Μετράς τα κατορθώματα σου, το απολυτήριο του λυκείου, τα πτυχία σου στις ξένες γλώσσες, τη σχολή που πέρασες και συνήθως χρησιμοποιείς τη φράση ''το έκανα για τον εαυτό μου''. Ας μη γελιόμαστε, τα περισσότερα απ' όσα έχεις κάνει στη ζωή σου τα έκανες ενδόμυχα για να δείς την ικανοποίηση στα μάτια του ανθρώπου που έχεις σαν πρότυπο. Πάντα αποζητούσες την αποδοχή και το μπράβο του.
Στα παιδικά σου μάτια ήταν ο ατρόμητος πολεμιστής που ήξερε και έκανε τα πάντα σωστά, στην εφηβεία έγινε ο μεγαλύτερος σου αντίπαλος που πάλευες να ξεπεράσεις σε επιτυχίες. Κοινός παρονομαστής είναι οτι αυτό το πρότυπο με το πέρασμα των χρόνων έχει γίνει ο άνθρωπος που λατρεύεις να συναγωνίζεσαι και να διεκδικείς τα πρωτεία. Γίνεται κομμάτι της καθημερινότητας σου να σκέφτεσαι και να αντιδράς όπως εκείνος και ας μη θέλεις πολλές φορές. Κοιτάς τον καθρέφτη και κάπου στο βλέμμα σου βλέπεις εκείνον να σου χαμογελάει ειρωνικά και να σε στοιχειώνει για τις επιλογές σου. Και κάπου εκεί, ενηλικιώνεσαι....
Αρχίζεις και βλέπεις πιο καθαρά οτι δεν είναι άτρωτος, οτι δεν είναι αλάθητος, οτι δεν σε εκφράζει τόσο όσο παλιότερα και οι ρυθμοί της κούρσας σας αρχίζουν και πέφτουν...μαθαίνεις αλήθειες που πονάνε, αλήθειες που φέρνουν μια αποκαθήλωση απο το βάθρο που τον έχεις σ' όλη σου τη ζωή. Τον αγαπάς με όλη σου τη ψυχή και θυμώνεις που ζητούσε τόσα πολλά απο σενα, που με το παραμικρό στραβοπάτημα έχανε την πίστη και την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο σου.
Τα χρόνια περνάνε κι εσύ επιτέλους έχεις βρεί την ταυτότητα σου, ξέρεις ποιός είσαι και τι θέλεις απο τη ζωή σου. Εκείνον τον αφήνεις πλέον να είναι απλώς παρατηρητής της ζωής σου και όχι ο βασικός πρωταγωνιστής όπως ήταν κάποτε. Μαθαίνεις να καμαρώνεις για τις επιτυχίες σου και να συγχωρείς τα λάθη σου κάνοντας την αυτοκριτική σου μακριά απο τα βλέματα των άλλων.
Κάπου κάπου όμως κλείνεις τα μάτια σου και πλάθεις την σχέση που ονειρευόσουν να χεις πάντα μαζί του, τη σχέση που δεν αποκτήσατε ποτέ γιατί κανένας απο τους 2 δεν είδε οτι έπρεπε να είστε σύμμαχοι κι όχι αντίπαλοι. Το μυαλό σου κάνει ολοένα και περισσότερες σκέψεις με μόνο μάρτυρα τα μάτια σου που βουρκώνουν όταν βασανίζεσαι απο το αιώνιο ερώτημα αν έγινες ποτέ αποδεκτός απο εκείνον, που ήταν η αρχή και το τέλος όλης σου της ζωής. Τι θέση έχει πια στη ζωή σου? Τι νιώθεις? Για τον καθέναν υπάρχει μια διαφορετική απάντηση. Τυχεροί είναι όμως εκείνοι που στο βάθρο βλέπουν πλέον τον εαυτό τους και ξέρουν οτι τα έχουν καταφέρει. Όχι απαραίτητα με το να κερδίσουν την αποδοχή, αλλά με το να τα βρούν με τον ίδιο τους τον εαυτό...αυτό ονομάζεται ευτυχία. Οι υπόλοιποι, ακόμη τρέμουν τους καθρέφτες.

Ναζί κανείς ή να μη ζει?

Βλέπω τον κόσμο να συζητάει σε μαγαζιά,σε δρόμους,σε παγκάκια, καθιστοί, όρθιοι, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ μιλάνε με πάθος με ένταση, όχι για το πόσο πήγαν οι ντομάτες και τα ζαρζαβατικά αλλά για τη hot τάση των τελευταίων βδομάδων που ονομάζεται ''Εκλογές''. Γενικώς κυριαρχεί μια φρενίτιδα (κύριο γνώρισμα των Αθηναίων) αλλά τώρα το κακό έχει παραγίνει δεν σταματάνε λεπτό! Μιλάνε ακαταπαύστως, και τα decibel ολοένα και δυναμώνουν.
Δεν είναι όμως αυτό που με φοβίζει όποτε τυχαίνει και ακούω κομμάτια των συζητήσεων τους. Το βλέμμα τους με φοβίζει, αυτή η αποτυπωμένη απόγνωση που δεν ξέρουν πια, ποιον να εμπιστευτούν γι αυτό το καλύτερο αύριο που ακόμα να φανεί. Είδαν οι περιουσίες τους να χάνονται, να πληρώνουν φόρους για έργα που δεν έγιναν, να ξεσπάνε σκάνδαλα και μέσα σ'έναν μήνα να μη μιλάει κανένας γι' αυτά..σαν να μη συνέβησαν ποτέ. Οι ίδιοι άνθρωποι που μας απογοήτευσαν τάζοντας μας καλύτερη υγεία, παιδεία, και βελτιωμένο επίπεδο ζωής, ξαναβγαίνουν και μας τάζουν πάλι με το ίδιο θράσος λαγούς με πετραχήλια δείχνοντας τους εμπιστοσύνη. Για ποιά εμπιστοσύνη ακριβώς μιλάνε? Γι αυτήν που πρόδωσαν όταν κομματιάζουν την Ελλάδα και την ξεπουλάνε? Όταν κλείνουν πανεπιστήμια και στερούν κονδύλια για σίτιση και καθηγητές? Όταν εξαναγκάζουν τους νέους ανθρώπους να ψάχνουν αυτό το καλύτερο αύριο σε άλλες ηπείρους μακριά απο τα σπίτια τους θυμίζοντας εποχή του 60??
Και αυτή είναι μόνο η αρχή, ο κόσμος βαρέθηκε τα λόγια της δεξιάς, τον μόνιμο αρνητισμό της αριστεράς και το κλέψιμο όλων τους και πάνω σ' αυτή την απόγνωση βρήκε η Χρυσή Αυγή πάτημα για να εδραιωθεί και να προκαλέσει αίσθηση. Δεν θέλω να πιστέψω οτι ο κόσμος διψάει για αίμα και οτι τον εκφράζουν αυτά τα νταβραντισμένα αμόρφωτα όντα που σαν λύση για όλα έχουν τη βία και την εξαθλίωση. Δεν είναι δυνατόν να εξυμνούμε ανθρώπους που τολμούν να φωτογραφίζονται με καμάρι μπροστά απο τα κολαστήρια του Άουσβιτς, να θεωρούν τον Χίτλερ και τα έργα του θεάρεστα όταν οι ίδιοι οι προγόνοι μας ήταν αυτοί που πολέμησαν εναντίων του, ήταν αυτοί που κλείστηκαν στη φυλακή και βασανίστηκαν.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός ότι χρώμα δέρμα κι αν έχει ότι κι αν τρώει και όπου κι αν πιστεύει. Η βία και ο τραμπουκισμός δεν είναι λύσεις, με ποιό δικαίωμα λοιπόν μπορούμε να τους αποκαλούμε μιάσματα και αρρώστια της Ελλάδας όταν κι εμείς οι Έλληνες υπήρξαμε μετανάστες. Όταν κι εμάς τους ίδιους μας κοιτούσαν με μισό μάτι όταν ζητούσαμε δουλειά στη Γερμανία και στην Αμερική?
Πως μπορούμε να ξεχνάμε τόσο εύκολα? Η Ελλάδα είχε το προσωνύμιο ''λίκνο της δημοκρατίας και των γραμμάτων'' Πως είναι δυνατόν μια τέτοια χώρα να θέλει να εμπιστευτεί ένα τσούρμο νταήδων για το καλό της?
Κανένας δεν στάθηκε σωστός, όλοι έκλεψαν, όλοι μας ώθησαν σ αυτή την απόγνωση και στο να μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο, όμως το να ψηφίσουμε ανθρώπους που θέλουν να αποκαλούνται ''πρίγκιπες'' μόνο σκοταδισμό μπορεί να προκαλέσει...Η Ελλάδα ήταν πάντα η χώρα του φωτός και το σκοτάδι δεν της πάει. Η λήθη φέρνει μόνο την εκμετάλλευση και η βία μόνο αντίδραση. Η ψήφος του καθένα είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και ούτε θέλω να κατευθύνω (εδώ με τα τηλεκατευθυνόμενα και δυσκολεύομαι) αλλά απο πότε οι Έλληνες που φημιζόμαστε για την φιλοξενία μας γίναμε τόσο αιμοσταγείς ρατσιστές που εκφραζόμαστε απο κοινούς δολοφόνους??